Sessizlik de ses gibi yayılgan, içinde beliren en ufak gürültüyü hissettiriyor hemen.

Bugün hayatımın belki de en zor günlerinden biriydi İlhan, sevgili arkadaşım benim.

Kapılar kapalı. Tüm kapılar bizi bir şeylerden korumak içindir.

“Gemilere gidelim, arkadaşlar.” Böyle diyordu, tatile gittiğimiz sahil kasabasında kaldığımız motelin plajındaki bir çocuk.

Tık tık tık tık tık… Biteviye bir ses. Kimi zaman kesilse de süregiden bu ses gerçekten çok itici.

Uyandım. Gün ışığı odanın içene doluyor. Kalkıp pencereye gidiyorum. Perde açık.

Yabancı Katılamazdım aranıza. Bilmezsiniz siz ne zordur bir şarkının ellerinde yaşamak.

“Van Gogh’un kulağını neden kestiğini biliyor musun?” dedi. “Ne bileyim ben?” dedim. “Hem nerden çıktı bu soru?”

“Şimdi de başka bir şey için biyopsi yaptırmaya kalkmayın” diyor onkoloğum.

Her şeyin bittiği yerdesin ya da her şeyin başladığı… Zaman akıyor. Hep akar.

“Aklıma koyduğum her şeyi yaptım” diyor. “Bana hiç karışmayan bir ailem vardı. Aslında aile dediğimiz, babadır biliyor musun, babanın kim olduğu çok önemlidir, bu yüzden, Turgenyev Babalar ve Oğullar’ı boşuna yazmamış, ama aslında Babalar ve Kızları daha iyi bir roman olurdu, bence.”